Kur’ân-ı Kerim’de ruh kavramı, bedenden ve onun fonksiyonlarından ayrı bir varlık olarak kullanılmaktadır. Hz. Âdem’in yaratılışından ve ana rahminde ceninin oluşumundan söz eden âyet ve hadislerde onun dışarıdan insan bedenine üflenen bir şey olduğu bildirilmektedir. Bu sebeple kelâm âlimleri ruhu soyut bir varlık olarak değerlendirme yerine cevher ve arazlardan oluşan “latif cisim” olarak tanımlamışlardır. Dolayısıyla onu Allah tarafından yaratılmış mütehayyiz (mekân tutan) bir varlık olarak değerlendirmektedirler. Ruh genel bir kavram olup, onun insan bedeniyle ilişkili cüzüne insanî ruh veya nefis denilmiştir. Bu sayede insan canlılık, bilinç, akıl, irade gibi niteliklere sahip olmaktadır.
