Tasavvuf Terimleri

Çok azla yetinmeyi, fakra surî olarak da bağlanmayı ifade eder. Hindistan’da Sühreverdîliğin bazı kolları, zenginliğe, varlıklı olmaya, kalpte fakr duygusunu korumak şartıyla karşı çıkmamış, hatta savunmuşlardır. Aynı görüşte olan diğer tasavvuf disiplinlerindeki bir takım şeyhler de, malın cepte olması, ancak kalpte bulunmaması gerektiğini söylemişlerdir. Hz. Peygamber (s), bir yaşam modu olarak fakrı tercih etmekle birlikte, … Devamını oku

Farsça, renksiz, renksizlik demektir. Arif renksizlik makamında her rengi görüp, bilip, değerlendirip, ona göre hareket eder. Zira o, fenada, “Allah’ın rengi” (Sıbgatallah) olan renksizliğe kavuşmuş, yetmiş iki milletin veya (meşrebin) dilini anlar ve konuşur hale gelmiştir. Renksizlikte bütün renklerin bulunduğu gibi, Allah’ın rengi olan renksizliğe ulaşmış sûfilerde de, her meşreb, her renk vardır. Mevlana resmini … Devamını oku

Farsça ve Arapça iki kelimeden oluşmuş “Elest Toplantısı” anlamında bir tabir. A’raf suresi’nin 172 nolu âyetinde Allah ruhlara “Elestü bi-Rabbiküm” (Ben sizin Rabbiniz değil miyim?) sorusunu yöneltince ruhlar “Belâ” (Evet) dediler, işte bu toplantı, ruhlar bedene girmeden yapılmış, Allah ile ruhlar arasında “misak” (sözleşme) vukubulmuştu. Orada verilen sözün doğruluğunun sınanması için, Allah, ruhları bu imtihan … Devamını oku

Arapça, cömertçe sarfetmek, harcamak demektir. Bir kimsenin, en son gücünün yettiği bir çaba ile Allah’a yönelmesi. Allah’ı tüm sevdiklerine tercih etmesidir. Bezl-i nefs, isar-ı nefs : Fedakarlık, Bezlu’l-Muhac Çok sevilen şeylerin Hak uğruna seve seve harcanması. Bezl-i Gah : Bir şeyhin bağlılarına yardım sağlamak üzere, devlet adamları üzerindeki etkisini kullanması.

Arapça’da beyaz anlamına gelen bir kelime. el-Aklu’l-Evvel yani ilk Akıl. Zira, amâ’nın merkezi olup, gayb karanlığından ilk ayrılan şey beyzâ’dır. Feleğinin nuru en fazla olan yine odur. İlk aklın beyazlığı, gaybın siyahlığına tekabül eder. Varlığı yokluğuna tercih edildiği için ilk mevcud beyzâ’dır. Vücud (varlık) beyazdır, adem (yokluk) siyahtır. Ariflerin bir kısmı fakrı, kendinde her madumun … Devamını oku

Arapça, “satmak” anlamına gelen “bey” den türemiştir. Mürşid’den el almak, ona söz vermek. “Seninle bey’atleşenler, gerçekte Allah’la bey’atleşmiştir. (Feth/10) âyeti, Rıdvan ağacı altında Sahabe-i Kiram’ın Peygamber Efendimiz (s)’e, ölene kadar uyup düşmanla savaşacaklarına dair söz vermeleri. Bey’at kelimesi, tasavvufa ıstılah olarak geçerek, Mürşidden el almak anlamında kullanılmıştır. Mürşid’in eli, elden ele Hz. Peygamber Efendimiz (s)’e … Devamını oku

Arapça yırtıcı Doğan kuşuna derler. Allah, uyarmak istediği kullarının üzerine, avcı niteliğindeki Doğan kuşu gibi olan velîlerini salar. Bunlar, avı yakalar, sülük ettirir. Mevlâ’sının önüne bırakır, yani hedefe eriştirir. Abdülkâdir Geylânî, Seyyid Ahmed Rıfaî, Hoca Bahâeddin vs. gibi büyük sufiler için el-Bâzü’l-Eşhel tâbiri kullanılır ki, bu, tuttuğunu koparan Doğan kuşu demektir. Adı geçen zatların manevî … Devamını oku

Kırşehir dolaylarında çıkan ve kendisinden oyularak vazo, masa, sürahi vs. gibi eşyalar yapılan balgamî tür taşa, Alevîler ve Bektaşîler “Balım Taşı” derler. Onlara göre bu taş, Balım Sultan’ın kerâmetiyle çıkmıştır. Teslim Taşı, Palheng gibi tarikat enstrümanlarının bir kısmını bu taştan imal ederler. Aynı zamanda, meydanda taht’ın önünde de bu taş bulunur ve babaya niyazdan sonra … Devamını oku

Arapça, menzillerde yol alma, mesafe alma, biri iniş, biri çıkış durumunda bulunan iki kişinin yüzyüze gelmesi. Hakk’ın, kulun kalbinde kendine doğru gelme isteğini yaratması ve bu münasebetle karşılaşma halinin meydana gelmesi. Çıkış (suud, uruc), Allah’a gidiş, iniş (nüzul), Allah’ın kula gelişidir. Bu gidiş ve gelişin birbirlerine yaklaşmasına münazele denir. Bir hadis-i kudsîde, bu hususa şöyle … Devamını oku

Arapça, fısıldaşmak, gizlice söyleşmek demektir. Allah’a hafif sesle fısıltı halinde yalvaran, dua eden kulun, Rabbisine olan bu davranışına, münâcât denir. Sûfi, sadık kul, nefs, kalp, akıl ve ruhunun birlikteliğiyle Allah’la beraberliğini yaşar ve daima O’na olan ihtiyacını hisseder. O’na gerçek anlamda kulluk yapamadığının farkına varır. Böylece O’na münâcâtta bulunur. O’na taât, nafile, zikir ve ibadetlerle … Devamını oku