Yüce Allah kullarının hem bu dünyadaki hem de âhiretteki yaşantılarının hayırlı ve mutlu olması ve onlara doğru ile yanlışı göstermek için peygamberler ve kitaplar vasıtasıyla çeşitli bildirimlerde bulunmuştur. Ancak bununla birlikte kendi yaratmış olduğu kullarının bile kendisine zorla inanıp, baskı altında emirlerini yerine getirmelerini istememiş aksine onları kendi seçim ve kararlarıyla inanmaya çağırmıştır. Bu sebeple hiçbir peygamberin gönderildiği toplum içinde insanlara doğru ve güzeli gösterip onları uyarmaktan başka baskı ve zorbalık gibi bir uygulaması olmamıştır. Ayetlerde peygamberimize:
“Biz onların neler söylediklerini çok iyi biliyoruz. Sen onların üstüne bir zorba değilsin. O halde, benim tehdidimden korkanlara sadece Kur’ân ile öğüt ver.” (50/45) diye buyrulmakta ve bu şekilde dini konularda insanlara baskı ve zorlama yapılmasının önüne geçilmektedir. Şüphesiz yüce Allah’ın kimsenin inanıp emirlerini yerine getirmesine ihtiyacı yoktur. İhtiyaç içinde olan kuldur ve Allah’ın emirlerini yerine getirmek kula fayda sağlar. Bu sebeple yüce Allah emir ile yasaklarından emin olarak insanlara doğru olanı göstermekte ve kararı onlara bırakmaktadır. Sonuçta kişinin seçeceği yaşam tarzının hesabını vermek yine kişiye kalmış bir durumdur. İnananlara düşen ise dünya hayatının süsüne aldanıp gaflet içinde ömür sermayesini tüketen insanlara Allah’ı ve imanı sevdirmek ve ebedi kurtuluşları için onlara destek olarak doğruları göstermektir. Bir anlamda adeta din polisliğine soyunarak insanlar üzerinde baskı kurmak değil. Az önce de ifade edildiği gibi kişi canı isterse inanır istemezse inanmaz. Hesap vermek kula, hesap sormak ise Allah’a kalmıştır.
Dinde zorlama yoktur. Doğruluk, sapıklıktan seçilip belli olmuştur. Kim tağutu (şeytanı/putları) inkâr edip Allah’a inanırsa, muhakkak ki o, kopmayan, sağlam bir kulpa yapışmıştır. Allah işitendir (Semî), bilendir (Âlim).
Bakara Suresi Ayet 256