Allah’ın sınırlarının aşılması, emir ve yasaklarının dışına çıkılması anlamına gelmektedir. Bununla birlikte Allah’ın insanları doğruya ve iyiye yöneltmek için göndermiş olduğu dini buyruklarda aşırılıklara sapmamak ve Allah’ın belirlediği sınırlara riayet etmek gerekir. Şüphesiz dinin tek sahibi yüce Allah’tır. Bu yüzden kulun, Allah’ın din adına belirlediği sınırları aşması yasaklanmıştır. Ayetlerde: “De ki: Siz Allah’a dininizi mi öğretiyorsunuz? Oysaki Allah, gökte ne var, yerde ne var hepsini bilir. Allah her şeyi çok iyi bilmektedir.” (49/16) diye buyrulmakta; din adına asılsız iddialarda bulunan kişilere de: “Yoksa sizin bir kitabınız var da ondan ders mi görüyorsunuz?” (68/37) ve “Eğer doğru sözlülerseniz, hadi getirin kitabınızı.” (37/157) denilerek meydan okunmakta ve dini konularda Allah’ın sınırlarına riayetin önemine dikkat çekilmektedir. Ayetlerde Hıristiyan din adamlarının Allah’ın rızasını kazanmak için dinde olmayan inanç ve uygulamaları dine ilave ettikleri ancak buna riayet edemediklerine dikkat çekilir: “Bir bidat (sonradan ortaya çıkan) olarak ortaya çıkardıkları ruhbaniyeti, onlar üzerine biz yazmamıştık. Allah’ın rızasını kazanmak için ortaya çıkardılar. Ama ona gerektiği şekilde saygılı olmadılar.” (57/27). Görüldüğü gibi niyet iyi dahi olsa kul için sınırı çizen yüce Allah’tır. Bu sebeple kula düşen Allah’ın sınırlarına riayet etmek ve bu yolla Allah’a olan teslimiyetini ifade etmektir.
Allah’ın sınırlarını aşanlar, zalimlerin ta kendileridirler.
Bakara Suresi Ayet 229