Mağara halkı, mağara sahipleri anlamına gelen Ashâbı Kehf; kâfir bir toplumdan kaçıp dağda bir mağaraya sığınan bir grup mü’mindir. Kur’ân’ın 18. sûresi, adını bu kıssadan almıştır. Sûrenin 926. ayetlerinde bu kıssa anlatılmaktadır. Kur’ân’da mağaraya sığınanların gençler olduğu, mağarada yıllarca uyudukları, köpeklerinin de yanlarında bulunduğu, belli bir süre sonra uyandıkları, aralarında mağarada ne kadar kaldıklarını konuştukları, içlerinden birinin şehre gümüş para ile yiyecek almaya gittiği, mağarada 309 yıl kaldıklarının söylendiği, ancak ne kadar kaldıklarını Allah’ın bildiği ifâde edilmiştir.
Tefsîr kitaplarında zikredilen rivayetlere göre uykudan uyanıp şehre giden genç, çarşıda alışveriş yaparken, zulmünden kaçtıkları Kral Dakyanus’un adı bulunan paraları verince halk, bunu hazine bulmuş sanarak kralın huzuruna götürmüştür. Bu zaman içerisinde, halk ve kral Hıristiyan olmuştu. Genç, krala kaçış olayını anlatınca kral ve şehir halkı mağaraya gitmiş, mağaradaki gençlerle konuşmuştur. Gençler tekrar uykuya dalmışlar. Kur’ân’da gençlerin uykudan uyandıktan sonra insanlarla konuştukları beyan edilmiş, ancak mağaranın nerede ve gençlerin sayısının kaç olduğu bildirilmemiştir. İşte Kur’ân’da bu gençlerin şöyle dua ettikleri bildirilmektedir:
Okunuşu: “Rabbenâ âtinâ min ledünke rahmeten ve heyyi’ lenâ min emrinâ raşedâ.”
Anlamı: “Ey Rabbimiz! Bizlere tarafından bir rahmet ihsan et ve bizim için işimizden bir muvaffakiyet hazırla!” (Kehf, 18/10)