Sözlükte nebî “haber veren, kendisine haber verilen; mertebesi yüksek olan kişi” anlamına gelir. Resûl de “haber getiren elçi” demektir. Her ikisinin yerine, aynı anlama gelen ve Farsça kökenli olan peygamber kelimesi, kültürümüzde yaygın olarak kullanılmaktadır. Dinî bir terim olarak, “Buyruklarını haber vermek üzere Allah’ın insanlar arasından seçip kendisine vahiy yoluyla kitap veya vahiyler verdiği kişi.” diye tanımlanır. Kur’ân-ı Kerim’deki beyanlara göre Allah insanlardan nebî ve resûller seçmiş, onlara kitaplar vermiş; bu çerçevede Hz. Mûsâ, Hz. Hârûn ve Hz. İsmâil’den “resûl-nebî” diye bahsedilmiştir.
Bununla birlikte bir âyet-i kerîmede, resûl ile nebî kelimelerinin atıfla birbirinden ayırt edilmesi, bazı âlimlerce bu ikisi arasında bir fark bulunduğuna dair delil kabul edilmiş ve hadis olarak nakledilen âhâd türden bazı rivayetlerin de etkisiyle resûl “yeni bir şeriatla gönderilen peygamber”, nebî ise “önceki bir peygamberin getirdiği şeriatı tebliğ eden peygamber” diye tanımlanmıştır.
Ancak resûl, Kur’an’da Allah ile yaratıkları arasında elçilik yapan melek karşılığında da kullanılmıştır. Nitekim insanların ruhlarını teslim alan meleklere “rusül” denilmiş, meleklerin kanatlı elçiler oldukları ifade edilirken onlardan rusûl diye söz edilmiş ve özellikle Cibrîl’e resûl niteliği atfedilmiştir. Bu da resûl ile nebî ayırımına konu yapılan âyettteki resûlün elçi mânasında kullanıldığını göstermektedir.
Nebîlere de inanmak farz kılınmasına rağmen iman esasları arasında sadece resûllere iman etmekten söz edilmesi, Hz. Nûh’tan önce gönderilen resûllerin (mürselîn) kavmince yalanlandığını bildiren âyetin yanı sıra Hz. Lût’un resûl olduğunu belirten âyet, resûl ile nebînin aynı anlamda kullanıldığını savunan âlimlerin görüşlerini kanıtlayıcı mahiyettedir