Peygamberlik konusu, Kur’an ve Sünnet’te nübüvvet ve risâlet kelimeleriyle ifade edilir. Arapça bir kelime olan nübüvvet, sözlükte “bilinmeyeni haber vermek; yüksek bir yaratılışa sahip kılınmak; yüksek bir konuma sevketmek ya da hakk’a vesile olan yol” anlamına gelir. Dinî kültürümüzde peygamberlik tabiriyle ifade edilen nübüvvet, terim olarak, “Allah’ın, dinî ve dünyevî konulara dair buyruklarını haber vermek üzere seçtiği ve üstün ahlâkî meziyetlerle donattığı yüce ruhlu bir insanı, kendisiyle yaratıkları arasında elçilik yapmakla görevlendirmesi.” diye tanımlanır. Cenâb-ı Hak, elçi olarak görevlendirdiği bu insanın gönlüne, başta yüce zatı ve O’nun sıfatlarına dair bilgileri yerleştirmiş, kâinatın yaratılış amacını, kıyametin kopacağını ve âhiret âleminin vuku bulacağını, dolayısıyla insanların benimsedikleri inançlarla yaptıkları davranışlardan ötürü hesaba çekileceklerini ona bildirmiştir. Ayrıca Allah Teâlâ, varlıklar içinde insanın yeri, fert ve toplumun mutluluğu için dünya hayatında uyulması gereken belli başlı kuralları peygambere öğretmiş ve bunları, diğer insanlara tebliğ etmesini emretmiştir. Allah ile yaratıkları arasındaki ilişki ve iletişimi ifade eden nübüvvette bilgi akışı, vahiy yoluyla sağlanmıştır. Bu da vahyin nübüvvet müessesesinde merkezî bir yer işgal ettiğini gösterir. Şu halde insanlar için, duyuları kullanma ve akıl yürütme dışında üçüncü bir bilgi kaynağı olan ve yalnızca Allah tarafından belirlenen insanlara tahsis edilen vahyin anlamı ve tanımı büyük bir önem arzeder.
