Hastalık ve kötülüklerden korunmak veya kurtulmak için dualar okuyup üflemeye rukye, bu duaları kâğıtlara yazıp üzerinde taşımaya da muska denilmektedir. İlkel dinlerde muska, sihrî güce sahip olduğu kabul edilen ve taşıyan kişiyi birtakım kötülüklerden koruduğuna veya arzu ve isteklere ulaştırdığına inanılan özel obje demektir. Eski Mısır ve Mezopotamya’da bu uygulamaya sıkça rastlanmaktadır. Ilahî dinlerde sihir ve putperestlik inançlarının devamı mahiyetindeki muskacılık reddedilmiş, buna karşılık Allah’ı hatırlatma ve O’ndan yardım talep etme amacıyla başvurulan muskacılık olumlu karşılanmıştır.
Kur’an’dan anlaşıldığına göre (bk. Felâk 113/4) bu gelenek Câhiliye Arapları’nda da mevcuttu. İslâmiyet hakiki fâil olan Allah’ı bırakıp, herhangi bir tesiri olmayan nesne ve objelerden medet ummanın yanlış olduğunu vurgulamıştır. İslâm bilginlerinin bir kısmı Kur’ân-ı Kerim’in şifa ve dua olduğunu, onu okuyup üflemenin ve üzerinde taşımanın bir sakıncasının bulunmadığını söylerken, diğer kısmı yanlış inançlara yol açacağı ve gerçek sebeplere başvurma yerine yanlış vasıtalara müracaat etmeye sevkedeceği düşüncesiyle karşı çıkmışlardır